Un manifesto
Sufrir é unha merda.
A dor é parte da existencia humana, si, e estar permanentemente na alegría de vivir é un ideal imposible, aburrido e cursi. Agora ben, bendita tranquilidade. Se algo pode ser saúde, co deostada que está a palabra, seguro que é algo moi próximo a paz cunha mesma. Non se trataría da ausencia de conflito, de tristeza ou rabia, se non da relación máis honesta e amable que é posible acadar cunha mesma. É o traballo dunha vida, pero ás veces precisamos do empurrón da axuda profesional.
Sufrir é unha merda porque sufrimos de máis.
Nun momento social, político e vincular de profundo individualismo, violencia e velocidade, que non “enferma” vive nunha realidade paralela.
O colectivo está en crise e as persoas perdémonos entre relacións líquidas (ou directamente violentas), traballos precarios e necesidades creadas por terceiros, que nos explotan, manipulan e entreteñen.
Todo isto impactando nos nosos corpos, mentes, emocións e espírito. Vaia tela. E ONDE ATOPAR A SAÚDE AQUÍ? Pois como poidamos.
Unha das maneiras (que non a única) é revisarnos a nós mesmas. Cantos deses ideais que funcionan dentro de min non me representan?
Como recoñecer a violencia e poñerlle límites?
En que lugares, con que persoas, en que espazos pode sentirme máis segura, cómoda e realizada?
En que non estou sendo libre? Que é o que necesito… verdadeiramente? Revisar(se) é preguntarlle ao organismo enteiro: que precisamos?
Dentro das nosas limitacións e posibilidades, cara onde me podo mover para sufrir menos?
Porque si, sufrimos de máis, quedándonos onde non é.
Sufrir de máis tamén é esixirse, compararse, vivir na procura da perfección.
Sufrir de máis é vivir a vida que se supón, que toca, que é o “normal”.
Sufrir de máis é non aceptarse e aceptar as circunstancias, a biografía e a historia familiar.
Sufrir de máis é calar, resignarse e crer que se pode con todo.
Sufrir de máis é non saber ou non querer pedir axuda, apoiarse nas outras e agradecer o que si hai dispoñible.
Sufrir de máis é vivir no futuro, nas expectativas, no control e na présa por chegar a non se sabe onde, mentres evadimos sentir onde temos plantados os pés no presente.
Sufrir de máis é negar a maior, finxir que non pasa nada mentres un síntoma medra.
Sufrir de máis é non poder ver e integrar a negra sombra que nos asombra. E para iso, ás veces, precisamos axuda.
